Haiku
Opa
Realitysoap
Slagroom
Vrij

Haiku

De vingers gekromd, steunend, op het strand een vrouw, in het schuim
van de branding ligt ze een tweeling te baren, valt de vrouw kermend
open, bloedbloemen in het water, kinderen wringt ze in luide golven
uit het lijf, haar benen wit, wier op haar schenen, meisjes krijgt ze, ze
zucht, overstemd door krijsende meeuwen, vraagt ze: ‘Horen jullie zee?’

De wind telt tot twee, vertelt ons verhalen, meisje één heeft vleugels
gekregen, waait mee naar morgen, lucht dragend door de avond, veegt
meisje twee verlegen zand van haar dijen, schurend, koud, zout, niemand
die ze ziet, het eerste huilen weggespoeld, dorstig liggen ze aan, waar
zee verdampt tot wolken, regen weer opgeslokt wordt, leggen beiden
een blauw schijnsel van doorzichtige lippen tegen een ruw, gerimpeld,
donkerbruin tepelhof, slurpen ze warmte in, vloed uit gezwollen duinen.

We zijn er niet, vergeten rollen we uit de duinen het strand op, een wulk
tegen de oren, eenvoudig leunen we tegen elkaar, kijken naar een vrouw
op het strand, moedermens alleen, grijpen zon, begrijpen wolken, weten
we waarom het regent, speuren naar horizon of ander houvast, snippers
evenwicht zoeken we, helmgras in onze haren, soms vallen we om.

Opa

Opa
valt bijna uit elkaar.

Zijn longen hangen
met touwtjes aan zijn ribben.

IJzerdraadjes verbinden
de ruggengraat met het bekken.

Spieren en pezen zitten
met leren riempjes vastgesnoerd.

Iemand heeft schroeven
in zijn schouders gedraaid
en een paar latjes
tegen zijn dijen gespijkerd.

De middenvoetsbeentjes zijn
aan elkaar geknoopt met versleten veters.

Hij rammelt bij elke stap,
toch praat hij nog, opa.

Voor de onsamenhangende verhalen
peutert hij woorden los
met de pootjes van zijn jampottenbril,
knutselt hij knarsend en zuchtend
zinnen in elkaar.

Realitysoap

Het is feest vandaag! Op het moment dat de Titanic
komt bovendrijven, vinden onderzoekers ook eindelijk Atlantis
op de bodem van de oceaan en herrijzen de Twin Towers
uit het stof dat binnendrong in de longen
van brandweerman Sam Howard Jones,
die de aanslag overleefde.

Het is feest vandaag! Een dansorkestje speelt nog steeds
Alexander’s Ragtime Band, de inwoners van Poseidonië offeren
weer stieren door ze simpelweg van de rotsen te kieperen
en meneer Jones gaat vanavond toch aan tafel
voor de kalkoen die zijn vrouw al voor hem
in de oven had geschoven.

Het is feest vandaag! Terwijl het luxeschip zonder averij
verder stoomt, zweven de klanken van de ragtime boven het water,
blijken stieren uitstekende zwemmers die zonder problemen
weer aan wal klauteren en helpt Jones goedgehumeurd
zijn vrouw bij het afruimen en het vullen
van de vaatwasser.

Het is feest vandaag! Ik droom van wedergeboorte, vier
dat de winter ons naar binnen jaagt, verdrijf het donker met kaarsen
die meer dan honderd uur zullen branden, fluit kerstliedjes
tot ik omval en roer zielstevreden een extra lepel
suikerbietenstroop door de hutspot.

Kleur in de pan: wortels vlammend oranje,
aardappelen goud en geel, zachtwitte uien,
stroop hartverwarmend bruin,
maak me gek!

(Componist Irving Berlin overleed op 101-jarige leeftijd
en ontkende tot op zijn sterfbed elke betrokkenheid
bij de dood van 1522 opvarenden.)

Slagroom

Mocht ik een keer op tafel dansen,
kijk dan niet, denk aan de afwas
of desnoods aan mij.

Geef me de vrijheid om te zeilen,
mijn armen omhoog, boven een dal
met jodelaars en bergmarmotten.

Stuur mij je dagboek,
ik scheur de bladzijden een voor een
ongelezen uit hun band.

Straaljagers schrijven je naam,
de caissière heeft jouw wimpers
en ik kan ruiken waar je liep.

Aai mijn bolle rug,
als ik losbandig voor je zing
en op mijn knieën naar je zoek.

Het lukt me wel een held te zijn
en tegelijkertijd van jou te smullen,
met slagroom op mijn wangen.

Vrij

Leg je gedachten opzij en kijk naar
wat er valt: een muntje uit een
broekzak, een glazenwasser, poep
van een meeuw. Stel je niets voor en roep
je naam, tot er niemand meer is.
Steeds leger het waas voor je ogen.
Hou vol, zuig licht op en veeg
de vloer aan met wat je zocht.
Links wordt boven, rechts wordt achter
en kantel je evenwicht tot je schuift.
Nergens houvast, weggewaaid, wars
van de grond onder je voeten. Vrij
ben je als je zonder lichaam kunt.